تحلیل کیفیت آزمون عینی ساختارمند بالینی در دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: با رواج آزمون های مبتنی بر عملکرد، استفاده از شاخص های مناسب برای اطمینان از کیفیت آنها ضروری است. این مطالعه به بررسی متریک های آزمون عینی ساختارمند بالینی (Objective Structured Clinical Examination) می پردازد. روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی درده ایستگاه آزمون OSCE پیش کارورزی سال ۹۱ دانشگاه علوم پزشکی، نمره حدنصاب به روش رگرسیون مرزی تعیین شد و میزان ردی محاسبه گردید. ریشه میانگین مربعات خطا (Root Mean Square Error) برای تخمین میزان خطای حدنصاب به کار رفت. ثبات درونی آزمون با آلفای کرونباخ محاسبه و سپس مقدار خطای استاندارد اندازه گیری (Standard Error of Measurement) تعیین شد. برای هر ایستگاه شاخص های آلفا در صورت حذف، R۲، تمایز بین درجات، دشواری و تمیز به دست آمد. نتایج: در این آزمون۲۶۶ نفر از دانشجویان شرکت نمودند.نمره حدنصاب کل ۵۵/۵۲ از ۱۰۰ به دست آمد. ۴ نفر (۵/۱ درصد) در آزمون رد شدند و RMSE معادل ۴۵/۰ بود. نمره  SEM ۸۴/۴و آلفای کرونباخ آزمون ۷۰/۰ محاسبه شدند که در صورت حذف هر یک از ایستگاه ها بین ۶۴/۰ تا ۷۰/۰ متغیر بود. مقدار R۲ از ۱۶/۰ تا ۸۵/۰ به دست آمد. شاخص تمایز بین درجات از ۶۶/۰ تا ۹۳/۱ بود. دامنه سختی و تمیز به ترتیب ۸۹/۰-۷۱/۰ و ۴۴/۰-۱۲/۰ بود. نتیجه گیری: ثبات درونی، خطای آزمون و خطای حدنصاب در حد قابل قبول بود. تمام ایستگاه ها از لحاظ آلفا در صورت حذف آیتم مطلوب بودند. R۲ در دو ایستگاه از حد مطلوب پایین تر بود. تمایز بین درجات به غیر از یک ایستگاه خوب بود. ایستگاه ها نه چندان دشوار با قابلیت تمیز نه چندان بالا بودند که در آزمون معیاری مطلوب محسوب می شود.