میزان دستیابی کارورزان پزشکی به حداقل های یادگیری ناخوشی های شایع کودکان در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: مقصود از آموزش پزشکی، کسب دانش، نگرش و مهارت لازم برای مراقبت از بیمار است و تاکید بر ارزیابی به عنوان ابزاری برای اطمینان از کیفیت در برنامه های آموزشی یکی از ویژگی های مهم آموزش پزشکی است. هدف این مطالعه بررسی میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در ناخوشی های شایع کودکان توسط کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی که در سال تحصیلی ۹۴-۱۳۹۳ انجام شد، جامعه پژوهش کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند که به صورت  نمونه در دسترس (سرشماری) انتخاب شدند(۸۴ نفر). جمع آوری اطلاعات بوسیله آزمون بالینی ساختار یافته عینی ۸ ایستگاهه صورت گرفت. جهت تعیین روایی محتوا و صوری آزمون از نظر اساتید آموزش پزشکی و کودکان استفاده شد. ضریب پایایی آزمون با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ ۸۶/۰ محاسبه شد. برای ارزیابی هر ایستگاه از یک چک لیست (بر اساس نمره ۲۰) استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی استفاده شد. نتایج: نمره میانگین دستیابی به حداقل های یادگیری ناخوشی های شایع در ایستگاه های معاینه گوش (۹۶/۱±۶۴/۱۳)، سرماخوردگی (۶۲/۲±۶۰/۱۶)، اسهال و استفراغ (۲۲/۴±۵۶/۱۵) کروپ (۰۷/۲±۲۸/۹)، تشنج حاد (۴۲/۲±۹۶/۱۵)، شرح حال در تشنج (۸۱/۲±۸۸/۱۴)، تفسیر نمودار رشد (۱۷/۳±۶۰/۱۳) و شرح حال در کودک کم وزن (۲۵/۳±۷۶/۸) بود. نتیجه گیری: کارورزان درکسب حداقل های یادگیری شایع کودکان در چهار ایستگاه عملکردی در حد قابل قبول، در دو ایستگاه کم تر از حد انتظار و در دو ایستگاه غیر قابل قبول داشتند. بنابراین پیشنهاد می شود در آموزش دوره کارورزی کودکان با توجه به اهمیت موضوع در مدت و نحوه آموزش سرپایی تجدید نظر شود.