عوامل محدود کننده و تسهیل گرهای اثربخشی آموزش بالینی دانشجویان پرستاری

مقدمه: چالش های آموزش بالینی در مطالعات متعددی از منظر دانشجویان پرستاری توصیف و تبیین شده است، اما کم تر مطالعه ای به تبیین عمیق این عوامل در بین اساتید پرستاری و مدیران پرستاری مراکز آموزشی درمانی پرداخته است. هدف از این مطالعه، توصیف و تبیین تجارب اساتید بالینی و مدیران پرستاری از عوامل تاثیرگذار بر اثربخشی آموزش بالینی است. روش ها: مطالعه با رویکرد کیفی و روش تحلیل محتوی مرسوم انجام شد. مشارکت کنندگان شامل ۱۸ نفر از اعضای هیات علمی و مربیان بالینی و مدیران پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند. نمونه گیری به صورت مبتنی بر هدف تا رسیدن به اشباع داده ها انجام شد. روش گردآوری داده ها، مصاحبه های فردی نیمه ساختار یافته و یادداشت های عرصه بود. تمام مصاحبه ها ضبط، دست نویس و به صورت خط به خط تحلیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با شیوه تحلیل محتوای مرسوم انجام شد. نتایج: تحلیل کیفی داده ها منجر به ظهور دو طبقه اصلی تسهیل گر و محدود کننده اثربخشی آموزش بالینی شد. طبقه محدود کننده اثربخشی آموزش بالینی در برگیرنده چهار زیر طبقه فضای فیزیکی و روانی بخش های آموزشی، تراکم دانشجو، نبود رویکرد تیمی در مراقبت و آموزش و الگوهای نقش نامناسب بود و طبقه درون داده­های تسهیل گر آموزش بالینی شامل دو زیر طبقه مربیان مجرب و مدبر و پرستاران بالینی با صلاحیت بود. نتیجه گیری: چالش های مربوط به اثربخشی آموزش بالینی پرستاری دغدغه مشترک دانشجویان، پرستاران، و اساتید پرستاری است. بنابراین رفع چالش های آموزش بالینی پرستاری با توجه به ماهیت مشکلات، هم فکری و مشارکت دانشکده های پرستاری و معاونت های درمان و آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی را می طلبد.