ارزیابی تاثیر عسل بر استئوپوروز القا شده با دگزامتازون با استفاده از پارامترهای هیستومورفومتریک در استخوان ران موش صحرایی

اثر گلوکوکورتیکوئیدها بر تعادل کلسیم و رشد استخوان ها ممکن است به استئوپوروز بیانجامد و درحال حاضر استئوپوروز القاشده با گلوکوکورتیکوئیدها به عنوان یکی از انواع استئوپوروز مطرح می باشد. مطالعات اخیر بیانگر تاثیرات مثبت عسل بر روی تراکم استخوان و ترمیم زخم پوستی باز و بهبود ترمیم استخوان در موش های اواریکتومی شده هست. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثر درمانی عسل بر استئوپوروز القا شده با دگزامتازون در موش صحرایی انجام گرفته است. برای انجام این کار ۳۲ سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به چهار گروه شامل گروه دریافت کننده دگزامتازون، گروه دریافت کننده سرم فیزیولوژی، گروه دریافت کننده دگزامتازون و عسل و گروه دریافت کننده دگزامتازون و آلندرونات سدیم تقسیم شدند. تمامی موش ها به مدت حداقل ۴ هفته درمان شدند. در پایان دوره درمان حیوانات تحت بی هوشی عمیق کشته شدند و بلافاصله استخوان ران جدا شده و پس از جدا نمودن عضلات، نمونه های بافت شناسی از اپی فیز و متافیز پروگزیمال استخوان ران تهیه و از نظر تغییرات احتمالی بافت استخوان اسفنجی با روش هیستومورفومتریک ارزیابی شد. نتایج ارزیابی پارامترهای هیستو-مورفومتریک از جمله ضخامت ترابکول های اپی فیز، فضاهای فاقد ترابکول، ضخامت ترابکول های متافیزیال، نسبت مساحت ترابکول ها به مساحت کل بافت در ناحیه اپی فیز، نسبت مساحت ترابکول ها به مساحت کل بافت در ناحیه متافیز بیانگر تاثیر مثبت عسل بر جلوگیری از استئوپروز ایجاد شده ناشی از تجویز دگزامتازون بود. در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز دگزامتازون، پارامترهای هیستو مورفومتریک مربوط به استخوان ران موش صحرایی را کاهش داده و سبب ایجاد استئوپوروز می شود و تجویز عسل ارگانیک به همراه دگزامتازون تا حد زیادی مانع از این کاهش در بررسی های بافت شناسی شده است. عسل ارگانیک به عنوان یک درمان احتمالی در استئوپوروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها پیشنهاد می شود.