عرفان طبیعت مبنا در شعر سهراب سپهری
محل انتشار: مجله عرفانیات در ادب فارسی، دوره: 12، شماره: 46
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 112
فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-12-46_002
تاریخ نمایه سازی: 8 مرداد 1402
چکیده مقاله:
توجه به طبیعت همواره بخشی از شعر شاعران کهن و نو بوده است. طبیعت یا الهام بخش شعر شاعر است یا زیبایی و فکرت انگیزی آن باعث التذاذ و وجد شاعر و دستمایه تصویرگری و شرح شعری او میشود. در نگاه شاعر معاصر، سهراب سپهری، طبیعت تنها زیبایی نیست و کیفیتی عرفانی دارد و شاعر را به کنه حقیقت هستی و وجود خالق رهنمون می شود به طوری که گویی حکم نوعی دین مبتنی بر مشاهده را دارد. بر این اساس، مقاله حاضر ضمن تعریف و تشریح مفهوم عرفان و ارتباط آن با طبیعتگرایی در اشعار این شاعر، ضمن یک قرائت تنگاتنگ، اشعاری از او را نیز به عنوان شاهد مثال، تحلیل می نماید. نتیجه حاصل از این گفتار این است که عرفان سهراب سپهری با عرفان سنتی متفاوت است و یکسره بر طبیعت و جلوه های آن مبتنی است و شاعر با تماشای طبیعت و تدبر در حال آن، صفاتی از آن را برمی گیرد که در نهایت، جزء ویژگی های نگاه عرفانی او نیز می شوند. از جمله این صفات، معصومیت، سادگی، بی تکلفی و رهایی از قیدوبند اصول و قواعد است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عباس گودرزی
Department of English Language and Literature, Hamedan Branch, Islamic Azad University, Hamedan, Iran.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :