حزن در اشعار هوشنگ ابتهاج و بررسی صور خیال آن ها

مفهوم حزن از سال ۱۸۲۰ انعکاس ویژه ای در ادبیات جهانی و در ادبیات عربی و فارسی یافته است. انسان معاصر در پیوند دنیای درون خود با جهان بیرون تا حد زیادی ناکام مانده و این ناپیوندی او را به سوی گم گشتگی در عالم لایتنهای سوق می دهد و او را به این نتیجه می رساند که علی رغم تمام دستاوردها و اکتشافات بشری، تحت سیطره قانونی ظالمانه و غیرمنطقی زندگی می کنند. طبیعی است هنگامی که انسان در جامعه ی پیرامونی اش از برآورده شده اهداف و آرزوهای فردی و اجتماعی خویش ناامید شود؛ به اندوه و یاس پناه می برد. در دوره ی معاصر یعنی بعد از مشروطه که شعر از دربار خارج شده و بیش از پیش به بیان درد اجتماع می پردازد، می توان گفت که تقریبا شادی از شعر معاصر رخت بربسته و جز پژواکی ضعیف چیزی از آن نمی شنویم. بحران های سیاسی و شرایط نابسامان اجتماعی در آفرینش ادبیات سیاه و پراندوه از دوران مشروطه تا آغاز حرکت انقلاب نقش غیر قابل انکاری داشته و بیشترین تاثیر سیاست بر شعر سیاه، به بعد از کودتای ۲۸ مرداد بر می گردد. هوشنگ ابتهاج از بزرگ شاعران دوره ی معاصر مورد مطالعه این پزوهش است و درصدد هستیم که حزن و اندوه های موجود در اشعارش که نشان از خصوصیات روحی اش است دریابیم و نیز از لحاظ صور خیال بررسی نماییم. روش انجام این پژوهش، توصیفی- تحلیل است. از نتایج این مقاله می توان گفت که حزن و اندوه وی دارای دو دسته است از لحاظ اجتماعی و فردی. بعنوان نمونه رنج حاصل از بی پولی و فساد، رنج حاصل از وعده های دروغین، رنج های شخصی چون: اندوه فراق یار، اندوه کهولت سن و... .