پیش بینی مسئولیت پذیری دانش آموزان بر اساس شیوه های تربیتی والدین و پیشرفت تحصیلی آنان

هدف از این پژوهش، پیش بینی مسئولیت پذیری دانش آموزان بر اساس شیوه های تربیتی والدین و پیشرفت تحصیلی آنان بود. این پژوهش از لحاظ ماهیت جز تحقیقات کاربردی و از لحاط اجرا جز تحقیقات همبستگی است. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه والدین دانش آموزان مقطع ابتدایی ناحیه ۳ شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۱ بود. نمونه این پژوهش بر اساس روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و بر اساس فرمول کوکران تعداد ۳۵۰ از والدین دانش آموزان انتخاب گردید. پرسشنامه های مورد استفاده این پژوهش تربیتی بامریند (۱۹۷۱)، انگیزش تحصیلی والراند (۱۹۹۸) و پیشرفت تحصیلی مورگان-جینکز (۱۹۹۹) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش همزمان استفاده شد. یافته ها نشان داد بین شیوه تربیتی سهل گیرانه والدین با مسئولیت پذیری در دانش آموزان رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، هر چه والدین شیوه تربیتی سهل گیرانه بیشتری داشته باشند دانش اموزان از میزان مسئولیت پذیری کمتری نیز برخوردار خواهند بود. بین شیوه تربیتی مقتدرانه والدین با مسئولیت پذیری در دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، هر چه والدین شیوه تربیتی مقتدرانه بیشتری داشته باشند دانش اموزان از میزان مسئولیت پذیری بیشتری برخوردار خواهند بود. بین شیوه تربیتی مستبدانه والدین با مسئولیت پذیری در دانش آموزان رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، هر چه والدین شیوه تربیتی مستبدانه بیشتری داشته باشند دانش اموزان از میزان مسئولیت پذیری کمتری نیز برخوردار خواهند بود. متغیر پیشرفت تحصیلی با ضریب بتای ۳۴/۰، می توانند به طور مثبت و معنی دار ی مسئولیت پذیری در دانش آموزان را پیش بینی کنند.