تاثیر دو هفته مکمل یاری کورکومین بر شاخص های مالون دی آلدئید و سوپر اکسید دیسموتاز سرم پس از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در دختران دارای اضافه وزن و چاق

زمینه و هدف: افزایش فشار اکسایشی ناشی از فعالیت ورزشی و همچنین قابلیت بدن برای مقابله با عوارض ناشی از آن، موجب سطوح مختلف سلامت و بیماری در افراد می شود. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر دو هفته مکمل یاری کورکومین بر میزان مالون دی آلدئید (MDA) و سوپر اکسید دیسمیوتاز (SOD) سرم پس از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در دختران دارای اضافه وزن و چاق به اجرا در آمد. روش تحقیق: تعداد ۲۲ نفر دختر دارای اضافه وزن و چاق (میانگین سن: ۷۹/۱±۲۱ سال؛ وزن: ۸۱/۷±۸۰/۶۸ کیلو گرم؛ شاخص توده بدن: ۹۶/۱± ۱۸/۳۱ کیلوگرم/متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی، به دو گروه همگن (تجربی و دارونما) از لحاظ سنی و شاخص توده بدنی تقسیم گردیدند. گروه تجربی، تحت مداخله فعالیت حاد تناوبی شدید (پروتکل فعالیت شاتل ران با ۸۵ تا ۹۵ درصد حداکثر ضربان قلب) و مکمل کورکومین (۸۰ میلی گرم/روز بعد از ناهار) قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی LSD در سطح ۰/۰۵>p استخراج گردید. یافته ها: فعالیت تناوبی شدید موجب افزایش معنی دار MDA (p=۰/۰۰۱) و کاهش معنی دار SOD (p=۰/۰۰۱) شد؛ در حالی که دو هفته مکمل گیری کورکومین موجب کاهش معنی دار MDA (p=۰/۰۰۹) و افزایش معنی دار SOD (p=۰/۰۱) گردید. از طرف دیگر، دو هفته مکمل گیری کورکومین قبل از فعالیت تناوبی شدید، موجب عدم تغییر معنی دار MDA (p=۰/۰۶) و SOD (p=۰/۲۱) شد. نتیجه گیری: دو هفته مکمل دهی کورکومین موجب مهار پراکسیداسیون لیپیدی می شود.