بررسی روش های سنتی و نوین استحصال آب باران برای حل بحران کم آبی

آب ماده ای حیاتی و غیرقابل جایگزین است. تغییرات آب و هوایی، افزایش جمعیت و تغییر سبک زندگی موجب افزایش تقاضا برای آب و فشار بر منابع آب شیرین گردیده است. منابع آب در سراسر جهان در مرحله بحرانی است. با این حال شدت و ضعف آن در مناطق مختلف متفاوت است. مناطقی مانند خاورمیانه، ساحل در حاشیه صحرای بزرگ آفریقا و منطقه جنوب آفریقا بیشتر در معرض خطر کمبود آب هستند. یکی از راهکارهایی که میتواند مشکل کم آبی را کاهش بدهد روش استحصال آب باران است. فرآیند استحصال و جمع آوری آب پدیده جدید و نوینی نیست چرا که ما فرهنگ سنتی غنی و پرباری را در این زمینه از تجربیات پیشینیان خود به یادگار داریم. قدمت روشهای بومی مدیریت آب و خاک در دنیا، از جمله ایران به ۳ تا ۵ هزار سال پیش میرسد. علیرغم توسعه روشهای نوین، هنوز این روش ها در مناطق مختلف کارایی دارند. آبخیز نشینها، از گذشته تا حال با کمک سنگ و خاک و با تکیه بر دانش بومی سازه هایی بنا می کنند که به کمک آنها علاوه بر بهره برداری از سیل، می توان شدت سیل، رسوب و فرسایش را نیز کاهش داد. جمع آوری آب باران روشی مطمئن و مناسبدر راستای افزایش میزان آب قابل دسترس بوده که ضمن کاهش اثرات نامطلوب خشکی و خشکسالی، درنهایت منجر به حصول مزایای استفاده بهینه از بارش جوی و رواناب های سطحی برای مصارف مختلف خواهد شد. این پژوهش به مطالعه و بررسی روش های استحصال آب باران برای حل بحران آب پرداخته است که نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد روش های زیادی برای جمع آوری آب باران وجود دارد پس بنابراین مشکلی در ارائه راهکارها برای جمع آوری آب باران نیست و نشان می دهد مشکل اصلی در عدم اجرایی شدن روش های استحصال آب باران برای حل بحران آب می باشد.