نامه سردبیر

سرمقاله این شماره را بدون هیچ توضیح و اضافاتی، اختصاص می دهیم به یک نکته کلیدی که در متن زیر، توسط دکتر رضا منصوری استاد گرانپایه کشورمان به خوبی نگاشته شده است: "ایران پیش از انقلاب اسلامی، پس از دوقرن آشنایی با نهادهای نوین تمدنی، اعم از علمی و اقتصادی و سیاسی، و پس از حدود یک قرن از انقلاب مشروطه، و پس از حدود نیم قرن دانشگاه داری هنوز به بلوغ موثری برای درک عمیقی از ریشه های نهادهای نوین علمی، مفهوم علم نوین و نسبت بشر با طبیعت، نرسیده بود. برای ایرانیان سدی روان شناختی موجود است که پذیرش واقعیت را همواره سخت کرده است. این حالت روانی ناشی از دوران عظمت تاریخی ساسانیان و دوران طلائی اسلام است که نگذاشته است ایرانیان بپذیرند که خواب هشتصدساله پس از تاسیس نظامیه ها، آنها را از قافله تحولات فکری بشر دور کرده است. و به همین دلیل ایرانیان مشکلی عمیق و معناشناختی با مفاهیم مدرن علم و فناوری دارند. این مشکل در فرآیند سیاست گذاری علم و فناوری، که نقشی مهم در دوران مدرن دارد، منعکس شده است. گرچه نهادی به نام شورای پژوهش های علمی کشور در دهه آخر حکومت پهلوی تاسیس شد، اما به سختی بتوان فعالیت آن را از نوع سیاست گذاری علمی دانست. شروع سیاست گذاری علمی را باید اواخر دهه شصت و بعد از انقلاب اسلامی دانست. به نظر می رسد این مشکل روان شناختی که ما ایرانیان با مفهوم مدرن علم و فناوری داشته ایم هم بسیار ریشه دار است، و هم در کشورهای دیگر اسلامی نیز دیده می شود."