اثر تجویز دهانی لسیتین بر یادگیری فضایی موش های صحرایی

خلاصهسابقه و هدف: لسیتین (فسفاتیدیل کولین) به عنوان پیش ساز استیل کولین شناخته شده است. از طرفی شواهد حاصل از مطالعات بروی حیوان های آزمایشگاهی نشان می دهد که سیستم کولینرژیک نقش مهمی در یادگیری و حافظه بر عهده دارد. در این مطالعه ما اثرات تجویز دهانی مقادیر مختلف لسیتین را بر بهبود یادگیری فضایی در دستگاه ماز T- شکل بررسی کردیم.مواد و روش ها: در این پژوهش از موش های صحرایی نر بالغ نژاد NMRI استفاده شد. حیوان ها در ۵ گروه تقسیم بندی شدند. در موش های گروه آزمایش (گروه های ۳-۱) رژیم مکمل لسیتین در مقادیر (mg/Kg ۱۲۰، ۲۴۰و۴۸۰) و در گروه حلال (گروه۴) آب مقطر به عنوان حلال لسیتین، به مدت ۹ روز متوالی، هر روز یک ساعت قبل از آزمایشات، به وسیله لوله دهانی- معدی تجویز شد و موش های گروه کنترل (گروه ۵) فقط با رژیم معمولی تغذیه شدند. هم چنین برای ارزیابی یادگیری فضایی از دستگاه ماز T- شکل استفاده شد که مطابق روش استاندارد، تمامی موش ها به مدت ۹ روز متوالی، آموزش داده شدند. یافته ها: تحلیل و تجزیه آماری به روش آنالیز واریانس نشان داد که تجویز لسیتین در هر سه دوز مورد استفاده (mg/kg۱۲۰،۲۴۰ و ۴۸۰) باعث کاهش میانگین تاخیرها تا رسیدن به معیار یادگیری در روزهای یادگیری و تست خاموشی می گردد (به ترتیب ۰۰۱/۰>p، ۰۰۱/۰>p و ۰۵/۰>p). هم چنین لسیتین در هیچ کدام از دوزهای مصرفی اثر معنی داری بر میانگین دفعات آموزش و خطا در یادگیری ساده و معکوس نداشت. نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد تجویز لسیتین، زمان فراگیری را بهبود داده است که ممکن است این عمل از طریق افزایش سطح استیل کولین و در نتیجه بهبود عملکرد سیستم کولینرژیک انجام شده باشد. واژه های کلیدی: لسیتین، یادگیری فضایی، موش صحرایی، ماز T- شکل