مقایسه اثر درمانی پردنیزولون و آسیکلوویر به تنهایی و توامان در مبتلایان به فلج بلز

زمینه و هدف: فلج بلز (Bell’s) شایع ترین نوع فلج عصب هفتم می باشد. علت این بیماری ناشناخته است ولی از آن جایی که رد پایی از ویروس هرپس را در این بیماری پیدا کرده اند، در درمان آن تجویز داروی آسیکلوویر پیشنهاد شده است، لذا جهت تعیین اثر این دارو و مقایسه آن با درمان مرسوم توسط پردنیزولون و بررسی این که آیا تجویز توام این دو دارو موجب بهبودی سریع تر و نیز کاهش عوارض ناشی از بیماری می شود، مطالعه حاضر انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود که بر روی سه گروه از بیماران مبتلا به عارضه فوق انجام شد. بیماران به طور تصادفی به سه گروه تقسیم و به هر گروه به ترتیب پردنیزولون، آسیکلوویر و پردنیزولون- آسیکلوویر داده شد و در پایان داده های مربوط به سه گروه با استفاده از آزمون Kruskal-Wallis مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که نسبت بهبودی در گروه دریافت کننده توام پردنیزولون و آسیکلوویر ۷۶/۸۰%، و در گروهی که آسیکلوویر تنها دریافت کردند نسبت بهبودی ۳۸/۶۵% و در بیمارانی که پردنیزولون تنها دریافت کردند ۲۳/۶۹% بود. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که در بیماران تحت درمان توام پردنیزولون و آسیکلوویر سیر درمانی سریع تر و پاسخ درمانی بهتر می باشد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان توام پردنیزولون و آسیکلوویر در بهبود سریع تر مبتلایان به بلزپالزی موثرتر است و نیز در مواردی که تجویز پردنیزولون محدودیت کاربرد دارد، نظیر مبتلایان به دیابت می توان از آسیکلویر به عنوان درمان جانشین استفاده نمود. واژه های کلیدی: فلج بلز، پردنیزولون، آسیکلوویر