بررسی مقدار یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده برای بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه آن با سطح ایمن نیکل

زمینه و هدف: در درمان های ارتودنسی، آلیاژهای فلزی مختلفی استفاده میشوند، که برای مدت طولانی در تماس با بافت های دهان قرار می گیرند. خصوصیت میکروبی و آنزیمی محیط دهان، شرایط مناسبی را برای خوردگی فلزات تامین می نماید و باعث آزادسازی عناصری مانند نیکل، کروم، مس و نقره از سیم ها، بندها و براکت های ارتودنسی می گردد. هدف از این تحقیق، اندازه گیری میزان یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده در بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه این میزان با سطح ایمن نیکل است . مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی تعداد ۶۰ دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده معادل با یک چهارم فکی در ۳ نوع متفاوت (گروه های۲۰ تایی) مورد بررسی قرار گرفتند. ۳ گروه به ترتیب بعد ۳،۶ و ۲ ماه از نظر میزان یون نیکل آزاد در بزاق مصنوعی به روش جذب اتمی با دستگاه اسپکتروفوتومتری اندازه گیری شدند و سپس میزان نیکل برای کل دهان در هر یک از سه گروه محاسبه و با میزان ایمن نیکل مقایسه شد. آنالیز آماری با آزمون One sample t-test انجام شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار میزان یون نیکل محاسبه شده برای کل دهان در گروه اول ۴۵/۵۳۳±۱۱۹۸، در گروه دوم ۴۰/۳۹۰±۵/۸۲۵ و در گروه سوم ۴۷/۴۵۵±۵/۱۲۹۰ میکروگرم بر پیکولیتر بود. میانگین نیکل آزاد شده در هر سه گروه از آستانه ایمن ۲۵۰۰ کمتر بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار شد (۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: مقدار یون نیکل آزاد شده و محاسبه شده برای کل دهان در هر گروه کمتر از حد سمی آن بود که پیشنهاد کننده کاربرد ایمن دستگاههای فوق می باشد. واژه های کلیدی: ارتودنسی، نیکل، جراحی ارتوگناتیک