نشانگرهای فقر در مناطق روستایی(مطالعه موردی روستاهای شهرستان آزاد شهر)

فقر از دیر باز یکی از مسائل و مشکلات مهم برای دولتها به ویژه برنامه ریزان بوده است که در میان فقر در مناطق روستایی یکی از چالش های مهم به شمار می رود.در سطح ملی کلیه گروهها و اقشاری را که نزدیک خط فقر قرار دارند جز گروه های فقیر قلمداد می کنند.از حیث تاریخی مطالعات علمی درباره فقر و مبارزه با آن ،به اواخر قرن نوزدهم باز می گردد که تحقیقات بوث در سال ۱۸۹۷ و روانتری در سال ۱۹۰۱ در انگلستان نقطه شروع برای این نوع مطالعه است.در ایران برای نخستین بار در اواسط دهه ۱۳۲۰ و با تاثیر وزارت کار در ایران مطالعاتی در زمینه فقر صورت گرفت.در این مقاله مفهوم فقر نسبی مدنظر می باشد که از طریق آن درآمد افراد نسبت به یکدیگر سنجیده می شود و افرادی که درآمد کمتری دارند،نسبت به افراد با درآمد بالاتر فقیر محسوب می شوند و چگونگی توزیع جمعیتی آن در قالب خط فقر مورد بررسی قرار می گیرد.جامعه آماری این بررسی ساکنان روستاهای تابعه شهرستان آزاد شهر واقع در استان گلستان می باشد.بر اساس نتایج به دست آمده از این بررسی،در توزیع خانوارهای مورد مطالعه بر اساس خط فقر ۲۷.۶ درصد این خانوارها زیر خط فقر قرار دارند.نتایج تحقیق رگرسیون چند متغیره نشان میدهد که از بین متغیرهای مستقلی که در این پژوهش به عنوان نشانگرهای فقر در نظر گرفته شده اند،وسیله نقلیه،مسکن،اشتغال،سطح زیر کشت،وابستگی به دولت،تقدیر گرایی،دسترسی به رسانه ها،همدلی و سطح آرزوها ارتباط معنی داری با متغیر وابسته داشته اند و ۴۸ درصد واریانس آن را تبیین می نمایند.