تعیین همبستگی بین تلنگر سازمانی و اوباشگری سازمانی با تنش شغلی کارکنان

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش تعیین میزان همبستگی بین متغیرهای تلنگر سازمانی و اوباشگری سازمانی با تنش ­شغلی کارکنان است. روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی-همبستگی با ماهیت کاربردی در سال ۱۴۰۰ انجام شد. جامعه آماری شامل ۲۲۸ تن از کارکنان اداری، مالی و پشتیبانی بیمارستان های نظامی شیراز است. نمونه آماری به استناد فرمول کوکران به تعداد ۱۴۳ نفر انتخاب شدند. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده در دسترس انتخاب گردید. ابزار اندازه گیری در این پژوهش، پرسشنامه استانداردشده است که در آن از مقیاس طیف ۵ گزینه ای لیکرت از کاملا موافقم تا کاملا مخالفم استفاده شده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های جمعیت شناختی، تلنگر سازمانی، اوباشگری سازمانی و تنش ­شغلی استفاده شد. روایی پرسشنامه ها به روش محتوا، همگرا و واگرا و پایایی آن ها نیز به روش همسانی درونی و پایایی مرکب بررسی و تایید شد. از مدل معادلات ساختاری برای تحلیل میزان همبستگی و از نرم ­افزارهای Amos نسخه ۲۶ و SPSS نسخه ۲۲ برای تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: خروجی معادلات ساختاری نشان داد که ضریب مسیر آماره تی بین متغیرهای تلنگر سازمانی با تنش ­شغلی از نوع همبستگی منفی و معنادار (۰/۵۸۶-=β، ۹/۲۵=t) و بین متغیرهای اوباشگری سازمانی با تنش­شغلی از نوع همبستگی مثبت و معنادار (۰/۵۹۴=β، ۶/۵۵=t) است. نتیجه گیری: افزایش رفتارهای خصمانه کارکنان در محیط کار منجربه افزایش تنش ­شغلی و کاهش بهره وری سازمانی می گردد. با تلنگرهای به موقع و کنترل این رفتارهای خصمانه می توان کارایی و سلامت محیط سازمانی را افزایش داد.