بررسی متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی حین راه رفتن در پرسنل نظامی سالم و دارای رباط صلیبی قدامی بازسازی شده

زمینه­ و هدف: با توجه به روند بهبود طولانی مدت آسیب رباط صلیبی قدامی و بروز مشکلات ثانویه بعد از جراحی و همچنین عدم پایبندی افراد به برنامه­ های توانبخشی بعد از جراحی، ریسک پارگی مجدد این رباط وجود دارد. عدم توجه به پارامترهای کینماتیکی در حین حرکت در افراد رباط صلیبی بازسازی شده می ­تواند از دلایل اصلی آسیب در این افراد باشد. لذا هدف از این مطالعه بررسی پارامتر و متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی حین راه رفتن در پرسنل نظامی سالم و دارای رباط صلیبی قدامی بازسازی شده بود. روش ­ها: در این مطالعه تعداد ۳۴ پرسنل نظامی مرد در دو گروه ۱۷ نفره سالم و دارای سابقه پارگی رباط صلیبی قدامی به صورت داوطلبانه شرکت کردند. ثبت اطلاعات کینماتیکی و کینتیکی حرکت این آزمودنی ­ها به وسیله سیستم آنالیز ویدیویی حرکت وایکان و صفحه نیروی کیستلر به ترتیب با فرکانس نمونه ­برداری ۲۰۰ و ۱۰۰۰ هرتز انجام شد. در نهایت با استفاده از نرم افزار نکسوس و ویژوال تری دی، تحلیل و تفسیر داده ­ها انجام شد. متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی از لحظه تماس اولیه پا تا لحظه جدا شدن پا با صفحه نیرو محاسبه و بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: با توجه به نتایج آزمون تی ­مستقل، میزان دامنه حرکتی فلکشن-اکستنشن مفصل ران و مچ­ پا در فاز استقرار در گروه ACLR، نسبت به گروه سالم، دارای میانگین کمتری بود ولی رابطه معنی داری بین دو گروه دیده نشد (P=۰/۱۲ ،P=۰/۶۲). همچنین، میزان دامنه حرکتی فلکشن-اکستنشن مفصل زانو در فاز استقرار و حداکثر زاویه فلکشن مفصل زانو در لحظه تماس پاشنه پا با زمین در گروه ACLR، نسبت به گروه سالم به طور معنی­ داری کاهش پیدا کرده بود (P=۰/۰۳، P=۰/۰۰۵). یافته­ های حاکی از این مطالعه نشان داد، متغیرهای حداکثر ولگوس مفصل زانو و نسبت چرخش تیبیا به فمور در فاز استقرار در بین دو گروه اختلاف معنی ­داری نشان داد و با افزایش میانگین در گروه ACLR، همراه بود (P=۰/۰۳۲، P=۰/۰۳۸). همچنین در پارامترهای مدت زمان فاز استقرار، سرعت گام ­برداری و طول گام­ برداری ارزیابی شده در حین راه رفتن در بین دو گروه اختلاف معنی ­داری نشان داد و با کاهش میانگین در گروه ACLR، همراه بود (P=۰/۰۲، P=۰/۰۳، P=۰/۰۱). نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می­ شود تمرینات بازتوانی با هدف بهبود دامنه حرکتی مفاصل اندام تحتانی و همچنین اصلاح الگوی حرکتی راه رفتن در تمرینات توانبخشی مد نظر قرار گیرد تا ریسک آسیب و پارگی مجدد کاهش یابد.