بررسی و مطالعه ای بر زندگی خواجوی کرمانی ، آثار و اشعار آن

کمالال دین ابوالعطاء محمودبن علی بن محمود، معروف به خواجوی کرمانی و متخلص به خواجو یکی از شاعران نیمه اول قرن هشتم است . آرامگاه خواجو در تنگ الله اکبر شیراز است . وی از شاعران عهد مغول است و اشعاری در مدح سلاطین منطقه فارس در کارنامه خود دارد. خواجو، شاعر معروف قرن هشتم ، از خواجگان کرمان است و تخلص او،» خواجو« از همین نسبت گرفته شده است . خواجوی کرمانی که به نخل بند شاعران نیز شهرت دارد، در اواخر سده هفتم هجری در کرمان زاده شد. زمان تولد او را به اختلاف بین ۶۶۹-۶۸۹ هجری قمری ثبت کردهاند. او در دوران جوانی خود جدا از کسب دانش های معمول روزگار مسافرت را نیز پیشه نموده و بازدیدهایی از مناطق اصفهان، آذربایجان، شام، ری ، عراق و مصر نیز داشته است . او لقب هایی مانند خلاق المعانی و ملک الفضلا نیز داشته است . او در نیمه سده هشتم هجری در شهر شیراز درگذشت و در تنگ االله اکبر این شهر نزدیک رکناباد به خاک سپرده شد. وی از جوانی با نقاشی ، نخلبندی و موسیقی آشنایی جدی داشته است . رابطه او با مشایخ کازرون باید با رابطه خاندان اینجو با آنان مطالعه شود. شعر صوفیانه او از جوهره تصوف کم بهره است و از سطح آشنایی و الفت با معارف صوفیه نمی گذرد. همای و همایون او علاوه بر آن که با خسرو و شیرین نظامی و ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی پیوندهایی دارد، با ورقه و گلشاه عیوقی نیز دارای مشترکاتی است . خواجو از نخستین گویندگانی است که با تضمین شعر دیگران نوعی تخمیس ساخته است . او از معروفترین پیروان نظامی است ، و آخرین منظومه اش، گوهرنامه ، نشان می دهد که با آثار امیر خسرو دهلوی هم آشنایی داشته است .