مطالعه و مروری بر شباهت و تفاوت ها ی مجوز بهره بردار ی اجباری و فرانشیز از منظر حقوقی و فقهی

بیمه های درمان تکمیلی ، همانطور که از نام آن ها پیدا است ؛ نوعی تکمیل کننده پوشش های درمان می باشند که شرط اصلی خرید آن ها، دارا بودن بیمه های درمان پایه است . منظور از کلمه فرانشیز میزان درصدی از خسارات است که هزینه آن ها بر عهده شرکت بیمه نبوده و فرد بیمه شده باید آن را پرداخت کند. به این ترتیب که شرکت بیمه درمان تکمیلی یک رقم تعیین شده ای را به عنوان فرانشیز تعیین می کند که این مبلغ از خسارت قابل پرداخت کسر خواهد شد. برای پرداخت خسارات توسط شرکت بیمه لازم است که مبلغ پرداختی بیشتر از میزان فرانشیز باشد و در غیر این صورت، اگر مبلغ خسارت کمتر از فرانشیز باشد، پرداختی صورت نخواهد گرفت . فرانشیز از جمله ترتیبات قراردادی و تجاری است که در راستای توانمند ساختن در امر توسعه ، ساخت ، تولید و توزیع کالا و خدمات می باشد، قرارداد فرانشیز ضمن دارا بودن شباهت هایی جزئی ، در پاره ای از موضوعات دارای تفاوت هایی با قرارداد لیسانس می باشد، بدین منظور در این مقاله ، به بررسی شباهت و تفاوت های حقوقی و فقهی قرارداد فرانشیز و مجوز بهره برداری اجباری پرداخته می شود. در فرانشیز، حق الامتیاز بیشتر است تا عوض استفاده از علامت ؛ در لیسانس تاکید بر تولید است اما در فرانشیز بیشتر اهداف بازاریابی یعنی مرحله پس از تولید مد نظر است ؛ لیسانس علامت تجاری بیشتر در خصوص تجارت های جا افتاده و تثبیت شده است . علی رغم اینکه بسیاری از مقررات داخلی ، تسهیل کننده فرانشیز است ، باز شرایط لازم برای جذب این شیوه در ایران وجود ندارد. لذا پیشنهاد می شود در حقوق ایران با تصویب قوانین جدید و پژوهش بیشتر در این زمینه ، گامی نو در جهت پیشرفت و شناسایی هر چه بیشتر با قراردادهای مالکیت معنوی از جمله قرارداد فرانشیز برداشته شود.