بررسی رابطه مطالعات دینی و فقه در حوزه نظام آموزش

مساله اصلی در این مقاله، شناسایی وضعیت آموزش دین و مسائل فقهی در حوزه نظام آموزش در دورهمعاصر می باشد. بدین لحاظ سعی شده تا ضمن معرفی مراحل سه گانه (آموزش دین و مسائل فقهی برایدین داری، آموزش رفتارهای دینی و مسائل فقهی در جریان توسعه ، دین و مسائل فقهی آن به عنوان عنصر اصلی فرهنگ جدید) تحول آموزشی صورت گرفته در طی زمان بیان شده و به تفکیک سه نوع آموزش مسائل فقهی دین در حوزه نظام آموزش اشاره شود. حوزه جدید مطالعات دینی به عنوان بخشی از مطالعات فرهنگی تلاش دارد تا به آموزش مسائل فقهی دین روزمره و زیست دینی که متن زندگی اجتماعی و فرهنگی مردم راتشکیل می دهد و در نظام آموزش کمتر مورد توجه قرار گرفته است، توجه کند. بدین لحاظ ضرورت توسعه و پردازش به رشته مطالعات دینی در میان مجموعه رشته های علوم اجتماعی برای فهم تجربه دینی مردم دینیایران همواره احساس می شود از این منظر است که مطالعه آموزش دین و دینداری می تواند تغییرات صورت گرفته در جامعه ما را تبیین و تفسیر نماید. با توجه به جایگاه نظام آموزش و تربیت اعتقادی در تحقق تربیت دینی، نظام سازی تربیت اعتقادی یک امر ضروری محسوب می شود. دانش فقه، در طراحی نظام آموزش وتربیت اعتقادی از طریق کشف و استنباط عناصر مختلف این نظام از جمله اهداف، اصول، مراحل و ساحات نقشبسزایی دارد. با نگاهی سیستمی به قواعد و تک گزاره های فقهی، خصوصا فقه تربیتی می تواند اجزای مختلف این نظام آموزشی را استنباط و کشف نمود و به نظام سازی تربیت اعتقادی نائل آمد. مقاله حاضر با روش تحلیلی- توصیفی، با هدف نیل به نظام سازی تربیت اعتقادی از طریق آموزش ، به استنتاج «مراحل» و «اصول و روش های» نظام آموزش و تربیت اعتقادی پرداخته است. به علاوه با مراجعه به منابع فقهی می تواند اصول کلیای را کشف و استنتاج نمود که فعالیت مربی را در نظام آموزش و تربیت اعتقادی راهبری می کند