درجه تنش زایی عوامل تنیدگی آور آموزش بالینی

مقدمه : آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری است و بدون آن ، تربیت پرستاران کارآمد و شایسته هدفی دور از دسترس است . وجود هرگونه مشکل در آموزش بالینی ، کارآیی و بازده این بخش از آموزش پرستاری را دچار مشکل می کند و تنیدگی یکی از این مشکلات است .   هدف : تعیین درجه تنش زایی عوامل تنیدگی آور آموزش بالینی پرستاری در مربیان پرستاری   نوع پژوهش : این پژوهش یک مطالعه توصیفی و یک گروهی است و روش گردآوری اطلاعات ، خود گزارش دهی با استفاده از پرسشنامه بوده است .   نمونه : تعداد ۹۶ نفر از مربیان پرستاری زن دانشکده های پرستاری و مامایی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران به روش طبقه ای تصادفی انتخاب و در پژوهش شرکت داده شدند.   نتایج : در بین عوامل تنیدگی آور آموزش بالینی «فشار کار زیاد ناشی از تدریس دروس بالینی ، نظری و مسئولیت های اداری و احساس عدم تساوی با دیگران » بیشترین درجه تنش زایی را داشته است و لیکن عوامل تنیدگی آور «نظارت کافی بر فرد فرد دانشجویان در بالین » ، « واضح نبودن سیاست جانشین سازی مربیان پرستاری در محیط های بالینی به هنگام بیماری و مرخصی » و « فقدان آمادگی و تجربه در آموزش بالینی » نیز به ترتیب از درجه تنش زایی بالایی برخوردار بوده اند.   بحث ونتیجه گیری : یافته ها نشان داد که در بین عوامل تنیدگی آور آموزش بالینی فشار کار زیاد ناشی از تدریس دروس بالینی ،نظری ومسئولیت های اداری و احساس عدم تساوی با دیگران بیشترین درجه تنش زایی وعامل تنیدگی آور «نقش رابط را با موسسات بازی کردن » کمتر درجه تنش زایی را داشته است .