تاثیر ۱۲ هفته تمرین استقامتی بر میزان پروتئین تیتین در عضلات اسکلتی موش ویستار

زمینه و هدف: نیروهایی مکانیکی باعث تخریب ساختارهای انقباضی عضلات اسکلتی می شوند. لزوم بازسازی و مدل گیریمجدد، این ساختارهای انقباضی را مورد توجه قرار می دهد. این تجدید حیات و بازآرایی پروتئین های اصلی دخیل درساختارهای انقباض نیازمند مشارکت فعال پروتئین های کمکی همانند تیتین می باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر۱۲ هفته تمرین استقامتی بر پروتئین تیتین در عضلات اسکلتی موش های ویستار بود. در این پژوهش تجربی، ۲۴ سر موشنر نژاد ویستار، به صورت در دسترس و با روش نمونه گیری هدفمند، بصورت تصادفی به دو گروه تمرین استقاتی و گروهکنترل تقسیم شده بودند. پروتکل تمرینی گروه تمرین استقامتی شامل ۱۲ هفته تمرین، ۵ جلسه در هفته با شدت ۶۰ %حداکثر اکسیژن مصرفی بود. بافت های عضلانی بعد از بایوپسی جمع آوری شده و توسط روش وسترن بلات اندازه گیریشدند. تحلیل اماری نتایج حاصل با آزمون t -مستقل انجام گرفت. نتایج نشان داد پروتئین تیتین در عضلات دوقلو در تمرینات استقامتی افزایش معنی داری داشته است P<۰/۰۵ و پروتئین تیتین در عضلات کف پایی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشته است P<۰/۰۵ به نظر می رسد، ۱۲ هفته تمرین استقامتی می تواند بر روی مکانیسم های سنتز بیشتر تیتین در عضلات اسکلتی اثر گذارد