جبران خسارات ناشی از تغییر کاربری اراضی کشاورزی و مسئولیت مدنی

مسئولیت مدنی ناشی از تغییر کاربری اراضی و جبران خسارت آن را همواره می توان در متون فقهی و مقررات قانونی مورد مطالعه قرار داد و با تحقق ارکان مسئولیت مدنی، ضمان نیز به تبع آن بر قاصر مترتب خواهد بود. سیاست تقنینی متناسب و اختصاصی در این رابطه نمی توان در مقررات موجود در حقوق ایران مورد مطالعه قرار داد ولیکن از عمومات مباحث فقهی و حقوقی، جبران خسارت ناشی از تغییر کاربری اراضی کشاورزی امکان پذیر است و این موضوع در پژوهش حاضر تثبیت گردیده است. با این وجود، قانونگذار ایران در سال ۱۳۷۴ با هدف حفظ کاربری زمین های زراعی و باغ ها و تداوم بهره وری آنها، قانونی با عنوان «قانون حفظ کاربری اراضی زراعی و باغ ها» به تصویب رساند تا از تغییر کاربری این اراضی جلوگیری نماید. از آنجائی که اجرای قلع و قمع تغییر کاربری غیر مجاز مطابق تبصره ۲ ماده ۱۰ قانون مذکور، راسا و بدون حکم قضایی انجام می پذیرد، از این رو امکان پدید آمدن خسارت نیز دور از انتظار نمی باشد و این موضوع در صورت اثبات قابلیت جبران را خواهد داشت. لذا این تحقیق با هدف بررسی ابعاد حقوقی جبران خسارت ناشی از تغییر کاربری اراضی کشاورزی صورت گرفته است. روش انجام این تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی بوده که عمدتا با بهره گیری از منابع پژوهشی دست اول و خوانش منابع حقوقی و قانونی انجام شده است و در نتیجه می توان عنوان نمود که تغییر کاربری اراضی کشاورزی قابلیت جبران را با توجه به سیاست تقنینی ضعیف در ایران دارد.