بررسی مفهوم «آزادی» و «آزادگی» از منظر شمس و مولانا

آزادی نیاز فطری است که خدا در انسان به ودیعه نهاده است و یکی از حقوق اساسی وبرجسته انسان محسوب میشود. آزادی از کلماتی است که شاعران در ادبیات، با توجهبه مشرب فکری خود آن را در مفاهیم مختلفی به کار گرفته اند که یکی از آنها، آزادگیاست که در شمار فضیلت های انسان محسوب می شود. انسان آزاده با اراده خود از قید وبند خواسته های ذلت بار نفسانی رها شده و به درجات والای انسانی میرسد. پژوهشحاضر به روش توصیفی- تحلیلی به یاری شواهدی از آثار به بررسی مفهوم آزادی و آزادگی از منظر شمس و مولانا ، دو شخصیت بزرگ عرفانی، ادبی می پردازد. با توجه بهملاقات عجیب شمس و مولانا و این که شمس به عنوان معلمی برای مولانا بوده است وهدف هر دو مشترک است، تشابهات فکری و عقیدتی زیادی در این دو عارف دیده می-شود. بنا بر پژوهش حاضر، شمس و مولوی از منظر دینی و نگاه عرفانی به آزادی می-نگرند و بهترین نوع آزادی را بندگی خدا، حریت و رها شدن از تعلقات زندانهای درونیمیدانند البته به ابعاد اجتماعی آن هم توجه دارند. از نگاه این دو عارف تا انسان بهآزادی درونی نرسد به آزادی بیرونی هم دست پیدا نخواهد کرد.