بررسی ریشه های عرفانی اسطوره ای در غزلیات شهریار

اسطوره تشریح نمادین از نیازهای ژرف روانی در منابع باستانی به شمار می آید که دقت و تامل دراین دیدگاه ها، نشان میدهد که علیرغم اشتراک اساطیر در بنمایه های فکری، اسطوره ها امریشخصی نیستند بلکه تودهای از فرایندهای روانی و به هم پیچیده و گره خورده هستند. در گسترهادبیات کهن فارسی، آثار عرفانی به منزله شکوهمندترین آنهاست. در این آثار هر کلام و تعبیری،رمز و رازی خاص را در درون دارد که بخشی از آنها با پیشینه اساطیری و باستانی فرهنگ گذشتهما پیوند دارد؛ پیشینه ای که خود با هاله ای از تخیلات و افسانه ها، روح تمدن های عالم وارزش های فلسفی را در برگرفته است. هدف از مقاله حاضر با عنوان بررسی ریشه های عرفانیاسطوره ای درغزلیات شهریار به شیوه توصیفی- تحلیلی می باشد. مقاله ی حاضر بر این است تا به این پرسش پاسخ گوید: نحوه به کارگیری شهریار در مفاهیم اسطوره ای و عرفانی چگونه است؟