بازنگری لزوم جایگاه عرصه بینابینی در مجموعه های مسکونی امروز

با توجه به شرایط امروز، افزایش تراکم جمعیتی و تعدد واحدهای مسکونی در کنار هم به صورت مجموعه هایمسکونی، اهمیت فضاهای بینابینی (حدفاصل بیرون ودرون) به شدت کاهش یافته است. فضاهای بینابینیساختمان های مسکونی، بستری برای پیوستگی و وقوع پیوند های همسایگی است؛ فضاهایی که علاوه بر تامیننور و روشنایی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی در جهت ارتقاکیفیت فضایی ساکنان می باشد. تحقیقات اخیر نشان می دهد، طراحی و ساختار دادن به مجموعه های مسکونینقشی تعیین کننده در بهبود روابط ساکنین دارد، از آنجایی که امروزه در مجموعه های مسکونی مراتب رسیدندر عرصه بینابینی پس از عبور از خیابان، کوچه و پاگرد طبقات، منقطع شده و این عرصه دیگر از یادها رفتهاست. این مقاله محور اصلی بحث خود را بازنگری لزوم جایگاه عرصه بینابینی در مجموعه های مسکونی امروزبرای بهبود کیفیت فضای زندگی استوار ساخته است. با مروری بر ادبیات و مبانی نظری سکونت، مسکن، عرصهبینابینی در محیط های مسکونی بر مبنای پژوهش های اسنادی در قالب کتب، مطالب و مقالات منتشرشده، اینمقاله با گزینش مطالب موردبررسی، چارچوبی متناسب از راهبردهای عرصه بینابینی در مجموعه های مسکونیپیشنهاد می نماید. نتایج تحلیل ها نشان می دهد جهت رسیدن به راهکارهای مناسب برای خلق فضای بینابین درراستای ارتقاء کیفیت فضا ویژگی های فضا لازم است، روابط فضایی به عنوان ترکیبی از عوامل کالبدی-محیطی،عوامل عملکردی-رفتاری و عوامل ادراکی- معنایی تعریف شوند، علاوه بر این عواملی از جمله تعامل اجتماعی،قلمرو و محرمیت، هویت و امنیت از ویژگی های مهمی می باشد که لازم است رعایت گردد.