بررسی استاندارد و ضوابط توسعه پایدار پارک های شهری شیراز

با افزایش جمعیت، توسعه و گسترش شهرنشینی فضاهای مسیر عمومی و به ویژه پارک های شهری قلب تپنده شهر ها به شمار میروند . آن ها نه تنها تعدیل کننده هوای شهرها و کاهنده آلودگی های گوناگون شنیداری، دیداری، بویایی و ... در فضاهای شهریهستند، بلکه کار کردهای غیر مستقیم اجتماعی، روانی و فرهنگی و اقتصادی آن ها نقش اساسی در ارتقای کیفیت زندگی شهروندان برعهده دارد. در طراحی فضاهای سبز شهری باید به عوامل پایداری شهری و ایجاد سر زندگی در این گونه فضاها توجه داشت تا مردمبا میل و رغبت بیشتری به استفاده از این فضاها ترغب شوند . در غیر این صورت این فضاها به فضاهایی متروکه و غیر قابل استفادهتبدیل خواهند شد که نه تنها باعث از بین رفتن سرمایه گذاری های انجام شاده می شود، بلکه خود به ایجاد فضاهای تا کار آمد در شهرنیر کمک خواهد کرد لذا می توان با بهبود اوضاع فضای سبز و کاستن کمبودهای موجود، به توسعه پایدار دست یافت. تحقیق حاضربه منظور بررسی وضعیت فضای سبز در جهت رسیدن به استانداردها و وضعیت مطلوب پارک ها در شهر شیراز و همچنین ارزیابیپایداری شهری از منظر پارک ها انجام شد . یافته های تحقیق که با تکیه بر مبانی نظری مستدل و علمی و مشاهدات میدانی مستقیم ازمحدوده پژوهش بدست آمده اند، گویای آن است که این پارک ها از زوایای متعددی دارای نواقص جدی در حوزه طراحی می باشد.فقدان خوانایی و ویژگی ها یا نشانه های حاوی معانی نشانه شناختی در فضای پارک، عدم اهتمام به نیاز های گروه های خاصاجتماعی، کاشت بدون هدف و متراکم گیاهان، عدم توجه به کار کردهای زیبایی شناختی و مهندسی و معماری گیاهان در طراحی وکاشت پوشش گیاهی پارک، فقدان فضای کافی پارکینگ، فرسودگی کف پوش های مسیرهای دسترسی و استفاده از مصالح نامناسببرای زمین ورزشی و ... را می توان از مهم ترین نارسایی های پارک ها هست.