تحلیل عدالت فضایی از منظر دسترسی مکانی به مدارس در شهر قزوین با استفاده از روشهای مبتنی بر گرانش

یکی از معضلات امروز جامعه دسترسی نابرابر به امکانات و تسهیلاتگوناگون است که باعث نارضایتی شهروندان و عدم برقراری عدالتاجتماعی و عدالت فضایی میشود. با کمک سیستم اطلاعات مکانیمیتوان میزان دسترسی را به روشهای مختلف محاسبه و در نتیجهجهت بهبود آنها اقدام نمود و این تحقیق با همین هدف انجام پذیرفته است.در این پژوهش محاسبه دسترسی مکانی به مدارس در سطح شهرقزوین مد نظر می باشد. در این راس تا جمعیت شهری در سطحبلوکهای شهری در نظر گرفته شده اند و با استفاده از شبکه خیابان هایشهری، دسترسی آنها به مدارس تجزیه و تحلیل می گردد. بدینمنظور از روشهای مبتنی بر جاذبه که از کارامدتر ین روشها در اینزمینه میباشند و به صورت مشخص روشهای حوزه پوشش شناور دومرحله ای بهبود یافته و حوزه پوشش شناور سه مرحله ای، بهره گرفتهشده است.با در دست داشتن جمعیت بلوک ها و ظرفیت مدارس، میزان دسترسیبلوک های جمعیتی به مدارس از هر دو روش به دست آمد. نتایج نشانمیدهد که تفاوت میزان دسترسی به مدارس در سطح بلوکهایشهری و حتی محلات شهری به چشم می خورد و وضعیت به گونه ایاست که در مناطق مرکزی دسترسی بهتری وجود دارد ولی هرچه بهسمت حاشیه های شهر برویم، میزان دسترسی کمتر میشود تا جاییکه در قسمت های شمالی شهر که بخش جدیدتر آن است، کمترینمیزان دسترسی به ثبت رسیده است. این نتایج حاکی از عدم توازن درایجاد امکانات آموزشی متناسب با رشد فیزیکی شهر می باشد.