کتابچه وبائیه؛ یادگاری از عصر ناصری

وبا یا مرض موت که به مرگامرگی نیز شهرت داشته، از جمله بیماری های همه گیر در تاریخ ایران بوده که نهادهای گوناگون جامعه را عمیقا تحت تاثیر قرار داده است. نظر به اهمیت این بیماری و پیامدهای سوء آن، در عصر قاجار رساله هایی پیرامون ریشه یابی و نحوه درمان آن تالیف شد. یکی از این رساله ها کتابچه وبائیه است که به دستور عبدالحسین میرزا فرمانفرما و به قلم میرزا محمودخان دکتر، در عصر ناصرالدین شاه قاجار تحریر و در میان مردم توزیع گردید. در این مقاله، مروری خواهیم داشت بر محتوای کتابچه و بائیه و دستورالعمل های مولف آن در جهت پیشگیری و درمان وبا. رویکرد نگارنده در مقاله پیش رو، توصیفی بوده از روش کتابخانه ای استفاده کرده است.