بررسی فناوری های نوین ساخت و ساز در فرم های سازه و تاثیر آن در ساختمان های بلند مرتبه

تلاش بشر همواره در راستای ایجاد بهبود امکانات زندگی، بهره مندی از شرایط عادی، فرهنگی و اجتماعی بهتر و بیشتربوده است و برای رسیدن به آن تولید بیشتر و بهینه را هدف اساسی خود قرار داده است . سیر حول معماری این امر را بهاثبات می رساند که ارتباطی تاریخی بین معماری و سازه در ابنیه ها وجود دارد. شروع قرن ۱۹ میلادی بیانگر یکی ازمبتکرانه ترین و تغییر دهندهترین قرون در ارائه متدهای فنی برای ساخت و اجرای ساختمان ها بوده است. با آغاز قرنبیست و یکم، تعدادی اشکال غیر متعارف و غیر متعامد را می توان در سراسر شهرهای خاورمیانه و آسیایی مشاهده کردکه اکنون پیشروان ساخت و ساز ساختمان های بلند در سراسر جهان هستند. تا دهه ۱۹۸۰، سبک بین المللی وساختمانهای بلند مدرنیستی با ترکیب های تکراری، منشوری و عمودی و همچنین سقف های مسطح غالب بودند. نمایبیرونی عموما دارای یک نمایه ثابت یا کاملا متغیر بود که با نظم و انضباط دقیق طراحی شده بود. با کسالت اینیکنواختی، با ظهور سیستم های ساختاری پیشرفته مانند دیاگریدها، مگا فریم ها، بیرونی گرها، این قالب های جعبه ای بافرم های غیرمتعارف و غیر متعارف مانند اشکال استوانه ای، منحنی، هوا- دیمانیک جایگزین شدند. هدف از انجام این پژوهش، این مقاله تمایل دارد تا توجه را به تعامل نزدیک بین طراحی معماری و سازهای ساختمان های بلند با فرم هایغیرمتعامد جلب کند. در ابتدا ظهور فرم های غیر متعامد تعریف می شود و فرم های غیر متعامد مورد استفاده برایساختمانه ای بلند طبقه بندی می شوند. پس از پرداختن به ملاحظات طراحی سازه و ارائه تعدادی از سیستم های سازهایکه به طور گسترده برای ساختمانهای بلند غیرمتعامد استفاده می شوند، اهمیت و ضرورت ادغام بین فرآیند طراحیمعماری و سازه ارائه میشود. در نهایت چارچوبی برای دستیابی به یک ادغام موفق به منظور تکامل یک ساختمانبلندمرتبه از نظر معماری دلپذیر و کارآمد توصیه می شود.