بررسی رویکردهای زمینه گرایی و تاثیر آن بر فرآیند طراحی معماری

ارتباط معماری و زمینه همواره یکی از موضوعات مهم و چالش برانگیز در عرصه معماری و طراحی شهری و بحث در رابطه بازمینه و تاثیرات آن بر معماری از زمان آغاز معماری مورد توجه معماران و اندیشمندان بوده است. اساسا زمینه گرایی را درمعنای کلان خود می توان آموزه هایی بشمار آورد که به دنبال ادامه رسوم، باورها و ارزشهای فرهنگی بومی میباشد. این نوعمعماری پاسخگوی نیازهای جامعه بوده و بدور از خودنمایی مستقر می گردد. بنابراین با توجه به اینکه فرهنگ امروزی نتیجهرفتار انسان با طبیعت و گذشت زمان و وقوع حوادث متعدد بوده است، می توان اینگونه بیان داشت که هریک از این حوادث برفرهنگ تاثیر گذاشته و به دنبال آن در هنر، ادبیات، شعر، معماری و دیگر علوم نمود پیدا کرده است. بر این اساس ضرورتمییابد که طراحی معماری، وضعیت جغرافیای تاریخی هر منطقه و ابعاد و شاخصه های فرهنگی ساکنین آن، در راستای شناساییویژگی های اصیل معماری متعلق به آن منطقه مورد مطالعه و ارزیابی قرار گیرند. در این راستا نگارنده به بررسی مفاهیم معماریزمینه گرا و رویکرهای مواجهه با زمینه و در ادامه به نوع برخورد معماران زمینه گرا در برخورد با موضوع طراحی، پرداختهاست. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی- تحلیلی و با اتکا بر مفاهیم نظری بر پایه مطالعات کتابخانه ای و یافته های پیشینمرتبط با زمینه گرایی، انجام پذیرفته است که از طریق شیوه استدلالی و بر اساس قیاس و ارزیابی مولفه ها و عوامل مداخله گر،تحلیل و پس از جرح و تعدیل، نتایج آن استخراج گشته است. نتایج این پژوهش میبن آن است که ضرورت دارد، در طراحیزمینه گرا، از رویکرد انسجام و تداوم و توجه همزمان به زمینه تاریخی و معاصر، بهره برد. ضمنا از الگوها، نماد ها و نشانه هایآشنای معماری زمینه، به صورت انتزاعی عمل استفاده شود.