ارزیابی نقش معماری پایدار در ارتباط با اجتماع پذیری و تعاملات انسانی در فضاهای جمعی شهری

در عصر جدید با توجه به رشد سریع شهرنشینی و کاهش تعاملات اجتماعی، از معماری این دوره چنین برمی آید که بهدنبال فضاهای مناسبی جهت کنترل و کاهش تاثیرات منفی آن برای تعاملات اجتماعی، هماهنگ با نیازهای ساکنین آنباشد.از طرفی عدم توجه به بنیادها و اصول پایداری اجتماعی که از جمله آن می توان به زیبایی شناختی، راحتی وآسایش، امنیت، هویت اجتماعی و ... اشاره کرد، از طرف دیگر آلودگی و مشکلات زیست محیطی موجب از بین رفتنپویایی و روح زندگی در فضای شهری و ایجاد اختلال در فعالیت های روزمره انسان می شود. در ارزیابی مولفه هایاجتماعی و زیست محیطی معماری پایدار، بخشی از مطالعات به صورت توصیفی- تحلیلی و بخشی دیگر از نوع کیفی هستند که پس از بررسی مفهوم پایداری و منشا آن در دو بعد زیست محیطی و اجتماعی، به شناسایی معیارها و نقشآن در ارتقا کیفیت زندگی انسان در فضاهای جمعی شهری می پردازیم .توجه به شاخص های زیست محیطی و اجتماعی منجر به ایجاد حس مکان و تعلق خاطر نسبت به فضا می گردد،معماری پایدار را می توان نوعی از معماری دانست که نسبت به ویژگی ها و قابلیت های محیط پیرامون خود در راستایایجاد شرایطی مطلوب استفاده می کند به طوری که کمترین آسیب را به محیط وارد کند. هدف از نگارش این مقالهشناخت راهکارها و روش هایی برای دستیابی به معماری پایدار است که امروزه توجه به آن کمرنگ شده و جامعه دچارمعضلاتی ناگوار گشته است. درپایان می توان نتیجه گرفت که معماری پایدار علاوه بر، برآوردن نیازهای جسمی انسانها، نیازهای روحی آن ها را نیز مرتفع می سازد و در واقع الگوهای معماری پایدار، نظام هایی هستند که توسعه پایدار رادر سطح جامعه براساس سلامت بشر، بهره وری و رفاه، بیان می کنند.