بررسی مبانی معماری پایدار شهری و تاثیر بلند مرتبه سازی بر وضعیت آلودگی هوای شهر

توجه به آلودگی هوا در کلان شهرها با توجه به اثرات اقتصادی، اجتماعی و سلامتی آن به دغدغه اصلی مدیران شهری بدل گشتهاست. از جمله عوامل طبیعی و غیرطبیعی اثرگذار بر نحوه انتشار آلودگی نیز به شرایط جوی- اقلیمی و معماری شهری می توان اشاره داشت. عناصر کلیدی در معماری شهری مشتمل بر کاربری، بافت شهری، تراکم ساختمانی، ارتفاع ساختمان ها، عرض معبر، دره هایشهری، جنس سطوح و درجه بازتاب آنها، نسبت فضای سبز و میزان حضور بام ها و دیوارهای سبز است. بررسی های انجام شده براثرگذاری ساختمان های بلند مرتبه بر میزان آلودگی هوا، به طور عمده گویای تاثیر منفی افزایش ارتفاع ساختمان ها و همچنینیکنواختی ارتفاع ساختمان بر تمرکز زدایی از آلودگی هواست. احداث بناهای بلند با افزایش تمرکز جمعیتی محلی موجبات بروز مشکلاتمدیریتی فراوانی در حوزه ترافیک، تامین آب، برق و گاز و جمع آوری فاضلاب می گردد. مطالعات انجام گرفته در رابطه با اثرگذاری بلندمرتبه سازی بر آلودگی هوا، غالبا گویای تاثیر منفی این المان های شهری بر میزان تهویه ی هوای دره های شهری می باشد. همچنینیکنواختی ارتفاع ساختمان های بلند مرتبه در مجاورت یکدیگر این موضوع را به طور چشمگیری تشدید می نماید. نتایج مطالعات گستردهانجام گرفته در این حوزه به طور خلاصه گویای وابستگی بالای میزان آلودگی هوا در سطح خیابان- عابر پیاده به برخی پارامترهای مورفولوژیک بافت شهری شامل چگالی حجمی ساختمانی (Building Volume Density)، نسبت پوشش ساختمانی (Building Coverage Ratio)، شاخص فضای پیشانی سطح (Podium Layer Frontal Area Index)، توزیع ارتفاع ساختمان ها(Building Height Variability)، فاصله تا راه اصلی و انحراف معیار و میانگین تعداد طبقات ساختمان می باشد.