انعطاف پذیری فضاهای مسکن و تاثیر آن بر رضایتمندی محیطی

مسکن از زمره مواردی است که کیفیت بخشی به آن، برای بهبود شرایط زندگی امری ضروری میباشد. کیفیت فضا و رضایتمندیکاربران از سویی وابسته به نیازها و خواستههای آنها و از سوی دیگر، وابسته به ویژگی های محیطی بوده، که علاوه بر تامین نیازهایاساسی در تامین نیازهای روانی آنها نیز حائز اهمیت میباشد. این نیازها شامل مفاهیم خلوت، قلمرو و فضای شخصی میباشند ومرتبط با الگوهای رفتاری، فرهنگ و سبک زندگی کاربران تعریف میشوند. در راستای بهبود ویژگی های محیطی لازم است کهطراحی و اجرای مناسب فضاها جهت انطباق با عملکرد مورد انتظار، غنای ویژگی های زیباشناختی و انعطاف پذیری توجه نمایند. ازآنجا که نیازهای کاربران مسکن در طول دوران اقامت مدام در حال تغییر است، لذا مسکنی دارای کیفیت مطلوب خواهد بود کهبتواند پاسخگوی نیازهای کلی و جدید بوده و این امر مستلزم آن است که فضاها، انعطاف کافی برای تامین نیازهای متغیر کاربران راداشته باشند. هدف از این پژوهش، یافتن پاسخ کیفی به این مسئله است که دستیابی به فضاهای انعطاف پذیر، چه تاثیری بررضایتمندی کاربران مسکن می گذارد. انعطاف پذیری خود یکی از ویژگیهای کیفی مسکن است که بنظر می رسد نه تنها به بهبوددیگر ویژگیهای کیفی مسکن کمک میکند، بلکه با انطباق بر نیازهای روانی کاربران بر رضایتمندی آنها نیز اثر ویژهای دارد.بنابراین میتوان استنباط کرد که برخی راهکارهای انعطاف پذیری شامل ترکیب و تفکیک فضاها، استفاده از دیوارها و مبلمانمتحرک و تاشو، طراحی فضاهای چند عملکردی و چند ظرفیتی کردن فضا بر رضایتمندی کاربران تاثیر بسیار مهمی دارند.