سنجش کیفیت زندگی پهنه مرکزی شهر قزوین با استفاده از روش AHP (به منظور برنامه ریزی و ارائه راهکارهایی جهت ارتقاء آن)

تاکید بیش از حد بر اهداف کالبدی – کارکردی و اعمال سیاست ها و روش های ناکارآمد در مواجهه با مراکز شهری و همچنین بی توجهیبه نقش این مراکز در ارتقاء هویت اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و ... شهری، موجب کاهش کیفیت محیط زندگی بسیاری از شهرهای کشورمانشده است. فضاهای بافت مرکزی شهر قزوین به عنوان یکی از قدیمی ترین شهرهای ایران علیرغم ظرفیت های موجود به سبب عواملی همچونفقدان مدیریت و برنامه ریزی صحیح در زمینه ارتقا کیفیت زندگی مبتنی بر فرهنگ بومی و ایرانی برخی از کیفیات زیست خود دست داده است.مقاله حاضر با استفاده از روش ahp شش زمینه زیبایی شناختی، اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، ارتباطی و حمل ونقل و محیط زیستی را به منظورسنجش کیفیت زندگی شهری در نظر گرفته است. بدین ترتیب که ابتدا متغیرهای لازم برای سنجش کیفیت زندگی در مراکز شهری از منابعمختلف استخراج گردیده است، سپس متغیرهای پیشنهادی، با استفاده از اطلاعات مرکز آمار ایران و سایر سازمانهای مربوطه مورد ارزیابی قرارگرفته و در نهایت به منظور سنجش بعد ذهنی کیفیت زندگی، پرسشنامه ای حاوی ۲۶ گویه (سوال) طراحی شده است که توسط ۷۰ نفر پرشدهاست. نتایج سنجش و ارزیابی کیفیت زندگی شهری در مرکز قزوین نشان میدهد که متغیر امنیت و ایمنی اجتماعی ضعیف، امکانات و تسهیلاتمناسب و همچنین نحوه و میزان دسترسی شهروندان به فضای باز و سبز عمومی، فضای قابل سکونت، در سطح متوسط، همچنین کیفیت محیطزندگی مرکز شهر در بعد کالبدی و سنجش اقتصادی مرکز شهر بر اساس دو معیار هزینه تامین نیازهای پایه و ضریب تکفل در سطح خوب قرار دارد.