بازخوانی تاثیر نمادها و باورهای آیینی منظری در شکل گیری معابد (نمونه موردی چغازنبیل شوش)

مناظر آیینی حاصل تعامل اجتماع با محیط پیرامونی بوده و نقشی روایتگر در بازگویی وجوه فرهنگی جوامع مختلف درزمینه هایی نظیر باورها، اعتقادات و آیینها دارند. از دیرباز فضاهای آیینی نقش مهمی در شکل دهی به منظر شهرها وپایه های اعتقادی و فرهنگی جوامع ایفا میکرده اند. معمولا فضاهای آیینی به واسطه حضور شخص تدفین شده در آن، یانماد الوهیت بودن و یا اسطوره و داستانی که در ساخت بنای آن استفاده شده و یا حتی قرارگیری مظامین طبیعی درکنار هم، همیشه برای مخاطبان جذاب و خاص بوده است. معبد باستانی چغازنبیل از هزاره دوم قبل از میلاد به جایمانده است. این بنا سازهای است سمبولیک و نمادین که در کنار ویژگی های اقلیمی با مجموعه ای از باورها و فرهنگآیینی- نمادین وابسته به خود، هویت و اصالت مردم آن تاریخ و سرزمین را نمایان می سازد. هدف این پژوهش تحلیل تاثیر نمادها و باورهای آیینی منظری در شکل گیری معابد به روش توصیفی- تحلیلی است که بر اساس مدارک ومستندات به تحلیل نقش و تاثیر زیگورات چغازنبیل و ارتباط آن با مناظر آیینی پرداخته است. از جستاری گذرا بر تاریختمدن می توان نتیجه گرفت، حضور همیشگی نیایشگاه ها به عنوان مرکز و هسته پرقدرت وحدت و جلوه گاه اقتدار ادیانو آیین هاست؛ بنابراین، تداوم و ادامه حیات ادیان، باورها و اندیشه های آیینی، نیازمند عنصر مهم مکانمندی است. درحقیقت، معابد و مکانهای مقدس، به باورها و شیوه برخورد و تفکر تمدن ها جنبه عینی بخشیده و آنها را در تجمعهدفمند انسانی، سازماندهی می کنند.