بررسی بلاغی و ادبی اشعار سلمان ساوجی (با تکیه برغزل های ۳۷۹ تا ۳۸۱)

علوم بلاغی یا دانش شیوا سخنی از جمله فنون ادبی است و شاخه های سه گانه معانی و بیان و بدیع را در بر می گیرد. در مقایسه با مضامین و زمینه های دیرین بلاغت در فرهنگ ها و جوامع جهانی، مطالعات و پژوهش های علمی معاصر، برد وسیع تر و متنوع تری از مسائل علمی و معانی نظری را به حیطه علوم بلاغی وابسته و مرتبط دانسته اند. روش انجام این مقاله، توصیفی، تحلیل است و در صدد است تا تحلیل بلاغی معانی و بیان غزل های ۳۷۹ تا ۳۸۱ از دیوان سلمان ساوجی را مورد بررسی قرار دهد. از نتایج این پژوهش: آرایه ی کنایه با ۳۸ بار تکرار در اشعار وی، بیشتر از همه بازتاب داشته است و کمترین بسامد مربوط به آرایه مبالغه با ۲ بار تکرار است.