بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر مقطع سوم راهنمایی مدارس شهر شوشتر

چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی دانش­ آموزان دختر مقطع سوم راهنمایی مدارس شهر شوشتر در سال تحصیلی ۹۱-۹۰ می­باشد. طرح این پژوهش از نوع نیمه ­تجربی با پیش ­آزمون، پس­ آزمون و پیگیری با گروه گواه است. نمونه مورد بررسی شامل ۵۰ نفر از دانش­ آموزان دختر است که با استفاده از روش نمونه­ گیری تصادفی چند مرحله ­ای و دارا بودن انحراف معیار پائین ­تر از میانگین در پرسشنامه سازگاری اجتماعی و درنظرگرفتن سایر متغیرهای مورد نظر در پژوهش انتخاب و به­طور تصادفی به دو گروه ۲۵ نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، شامل پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (CTP) است. به گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای، تکنیک­های خودتنظیمی آموزش داده شد، اما گروه گواه مداخله­ ای دریافت نکردند. سپس بعد از گذشت یک ماه، مجددا آزمون پیگیری از هر دو گروه به عمل آمد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل واریانس چند متغیری (مانکوا) نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه از لحاظ سازگاری اجتماعی تفاوت معنی­ داری وجود دارد (۰۰۱/۰> P). همچنین میزان سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به پیش­ آزمون و گروه گواه به­ طور معنی­ داری افزایش یافته بود. این نتایج کماکان تا دوره پیگیری تداوم داشت.