اثر همزمان محدودیت غذایی و مهار گیرنده D۲ دوپامینی بر حافظه فضایی موش های صحرایی نر

زمینه و هدف: محدودیت غذایی می تواند اثرات مفید یا مخرب بر عملکردهای مغز از جمله یادگیری و حافظه داشته باشد. همچنین گیرنده های دوپامینی در فرآیند یادگیری و بازخوانی اطلاعات دخالت دارند. این مطالعه به منظور تعیین اثر همزمان محدودیت غذایی و مهار گیرنده D۲ دوپامینی بر حافظه فضایی موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۶۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در ۶ گروه ۱۰ تایی شامل کنترل، محدودیت غذایی ۲۵درصد، ۵۰درصد، ۷۵درصد، سولپیراید (آنتاگونیست گیرنده D۲، mg/kg/day ip۴)، محدودیت غذایی ۷۵ درصد دریافت کننده سولپیراید قرار گرفتند و به مدت ۲۱ روز تیمار شدند. برای سنجش حافظه از ماز شعاعی هشت بازویی استفاده شد. سپس میزان کاتالاز و مالون دی آلدهید هیپوکامپ اندازه گیری گردید. یافته ها: محدودیت غذایی ۲۵درصدی منجر به کاهش ۱۱.۸ درصد زمان سپری شده برای یافتن غذا در مقایسه با گروه کنترل گردید (P<۰.۰۵). محدودیت غذایی ۷۵درصدی و یا تزریق سولپیراید این زمان را به ترتیب به میزان ۲۴.۴ درصد و ۱۸.۳ درصد به طور معنی دار افزایش داد (P<۰.۰۵). گروه ۷۵درصد محدودیت غذایی دریافت کننده سولپیراید نسبت به تمامی گروه ها بیشترین افزایش معنی دار زمان یافتن غذا را نشان دادند (P<۰.۰۵). فعالیت کاتالاز فقط در گروه های محدودیت غذایی ۷۵درصد به میزان ۱۷.۶ درصد و ۲۲.۲ درصد کاهش معنی دار نشان داد (P<۰.۰۵). میزان تولید مالون دی آلدهید در گروه های محدودیت غذایی ۷۵درصد به میزان ۵۰.۲ درصد و ۵۹.۳ درصد و دریافت کننده سولپیراید به میزان ۳۱.۲ درصد به طور معنی دار در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: همزمانی اعمال محدودیت غذایی و مهار گیرنده های D۲ دوپامین، منجر به افزایش سطوح پرواکسیدانی هیپوکامپ و تشدید اختلال حافظه موش های صحرایی می گردد.