مقایسه اثر دو نوع تمرین هاپینگ و ترکیبی تعادلی - قدرتی بر تعادل ایستا، تعادل پویا و قدرت عضلات منتخب مردان فوتبالیست مبتلا به پیچ خوردگی مزمن یک طرفه مچ پا

زمینه و هدف: کاهش کارایی عضلات پس از تمرینات ورزشی طولانی مدت، سبب افزایش احتمال آسیب پس از وقوع خستگی می شود. پیچ خوردگی (sprain) جانبی مچ پا یکی از رایج ترین صدماتی است که حین انجام فعالیت های ورزشی رخ می دهد. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دو نوع تمرین هاپینگ و ترکیبی تعادلی - قدرتی بر تعادل ایستا، تعادل پویا و قدرت عضلات منتخب مردان فوتبالیست مبتلا به پیچ خوردگی مزمن یک طرفه مچ پا انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی ۳۶ مرد فوتبالیست با بی ثباتی مزمن یک طرفه مچ پا به صورت غیرتصادفی در سه گروه ۱۲ نفری شامل گروه کنترل، گروه تمرین هاپینگ و گروه تمرین ترکیبی تعادلی – قدرتی قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک از چک لیست استفاده شد. برای اندازه گیری تعادل ایستا، تعادل پویا و قدرت به ترتیب از آزمون های تعادلی باس استیک و وای و قدرت سنج دستی استفاده شد. یافته ها: بین تعادل ایستا و نتیجه کل تعادل پویا دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری یافت شد (P<۰.۰۵). آزمودنی های گروه تمرین تعادلی - قدرتی در تمامی جهت های آزمون Y عملکرد بهتری نسبت به گروه تمرینی هاپینگ نشان دادند (P<۰.۰۵). مچ پا دو گروه تمرینی پس از اعمال تمرین در قدرت ابداکشن ران، اداکشن ران و اینورژن افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<۰.۰۵). آزمودنی های گروه تمرین تعادلی - قدرتی عملکرد نسبتا بهتری در آزمون اورژن مچ پا داشتند. با این حال در سایر عوامل نظیر قدرت اکستنشن و فلکشن زانو و دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مداخله مشاهده نشد. نتیجه گیری: هر دو تمرینات تعادلی - قدرتی و هاپینگ می توانند در بهبود تعادل و قدرت مردان فوتبالیست مبتلا به پیچ خوردگی مزمن یک طرفه مچ پا اثرگذار باشند. با این حال به نظر می رسد تمرینات منتخب تعادلی – قدرتی به علت جامع بودن آن و به این دلیل که به تقویت هر یک از این عوامل به صورت مجرا تاکید دارد؛ نسبت به تمرینات هاپینگ در بهبودی سریع تر ورزشکاران با پیچ خوردگی مزمن یک طرفه مچ پا بتواند تاثیر بیشتری داشته باشد.