مقاومت به انسولین براساس شاخص هما و تری گلیسرید – گلوکز در بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید

زمینه و هدف : مقاومت به انسولین در کم کاری تیروئید شایع بوده و تشخیص زودهنگام آن به عنوان یکی از عوامل خطر مستقل در بروز عوارض قلبی - عروقی دارای اهمیت است. استاندارد طلایی ارزیابی مقاومت به انسولین روش کلامپ انسولینی است که کاربرد بالینی بسیار محدودی دارد. شاخص های تری گلیسرید – گلوکز (triglyceride glucose, TyG) و هما (homeostasis model assessment: HOMA) دو معیار کمی غیرتهاجمی برای ارزیابی مقاومت به انسولین هستند. این مطالعه به منظور تعیین مقاومت به انسولین براساس شاخص هما و تری گلیسرید-گلوکز در بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی – تحلیلی روی ۲۳ بیمار دارای کم کاری تیروئید تازه تشخیص داده شده شامل ۱۵ بیمار با کم کاری تیروئید آشکار و ۸ بیمار با کم کاری تیروئید تحت بالینی انجام شد. تست های بیوشیمیایی عملکرد تیروئید، پروفایل چربی ها، گلوکز و انسولین ناشتا در هنگام تشخیص (نوبت اول) و پس از هشت هفته درمان کم کاری تیروئید (نوبت دوم) اندازه گیری و مقاومت به انسولین و تغییرات شاخص های TyG و HOMA بررسی گردید. یافته ها : موارد مقاومت به انسولین در هر دو گروه کم کاری تیروئید آشکار و تحت بالینی براساس شاخص HOMA نسبت به شاخص TyG بیشتر بود. در گروه کم کاری تیروئید آشکار در نوبت اول شیوع مقاومت به انسولین براساس شاخص HOMA نسبت به شاخص TyG بیش از دو برابر و در نوبت دوم بیش از سه برابر تعیین شد. در گروه کم کاری تیروئید تحت بالینی شیوع مقاومت به انسولین در نوبت اول براساس شاخص HOMA نسبت به شاخص TyG بیش از چهار برابر و در نوبت دوم بیش از سه برابر بود. در گروه کم کاری تیروئید تحت بالینی شیوع مقاومت به انسولین براساس شاخص HOMA قبل و بعد از درمان از نظر آماری تغییر معنی داری داشت (P<۰.۰۵). در گروه کم کاری تیروئید آشکار هیچیک از شاخص های مقاومت به انسولین بعد از درمان نسبت به قبل از درمان از نظر آماری تغییر معنی داری نشان ندادند. نتیجه گیری : هشت هفته درمان کم کاری تیروئید و کاهش سطح TSH در گروه های دارای کم کاری تیروئید آشکار و تحت بالینی در کاهش دو شاخص مقاومت به انسولین HOMA و TyG موثر نبود.