اثر تجویز خوراکی گیاه مریم گلی بر سطح گلوکز، لیپیدهای سرم و استرس اکسیداتیو بافت کبدی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف : هیپرلیپیدمی و دیس لیپیدمی یکی از عوامل خطرهای شایع همراه با دیابت است و کاهش سطح آن در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی از اهمیت زیادی برخوردار است. این مطالعه به منطور تعیین اثر گیاه مریم گلی بر سطح گلوکز، لیپیدهای سرم و سطح بافتی مالون دی آلدئید موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با گیاه، دیابتی و دیابتی تحت تیمار با گیاه تقسیم شدند. برای القای دیابت به موش ها، از داروی استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز و داخل صفاقی به میزان ۶۰ میلی گرم بر کیلوگرم حل شده در محلول سالین نرمال سرد استفاده شد. مریم گلی با غذای گروه های تحت تیمار مخلوط شد. سطح گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول توتال، LDL و HDL سرم روز اول و در هفته های سوم و ششم اندازه گیری شد. در پایان کار میزان مالون دی آلدئید و پروتئین در هموژنه بافت کبد اندازه گیری گردید. یافته ها : در هفته ششم میزان گلوکز سرم در دو گروه دیابتی و دیابتی تحت تیمار با مریم گلی به طور معنی داری بیش از نتایج روز اول بود (P<۰.۰۵) و تیمار گروه دیابتی با مریم گلی، کاهش معنی داری در سطح گلوکز سرم در مقایسه با گروه دیابتی به وجود نیاورد. میزان تفاوت تری گلیسیرید سرم گروه های دیابتی و دیابتی تحت تیمار با مریم گلی از نظر آماری معنی دار و سطح آن در گروه دیابتی تیمار شده پایین تر بود (P<۰.۰۵). مقادیر کلسترول توتال، HDL ، LDL ، مالون دی آلدئید در موش های دیابتی تیمار شده با مریم گلی تغییر آماری معنی داری با گروه دیابتی نشان نداد. نتیجه گیری : تجویز دراز مدت گیاه مریم گلی به موش های دیابتی فقط موجب کاهش معنی دار تری گلیسیرید سرم گردید و بر سایر چربی ها و گلوکز سرم و بر پراکسیداسیون لیپیدی در بافت کبد اثری ندارد.