اثر دویدن روی سطوح شیبدار مثبت و منفی بر میزان ادیپونکتین و گلوکز سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع۲

زمینه و هدف : ادیپونکتین هورمون مترشحه از سلول های ادیپوسیت است که سطح پایین آن نشان دهنده مقاومت انسولینی و گسترش بیماری دیابت می باشد. تمرین درمانی به صورت منظم و در میان مدت، موجب کاهش مقاومت انسولینی، افزایش جذب گلوکز در عضلات، افزایش سطح ادیپونکتین و کاهش هموگلوبین گلیکوزیله در افراد مبتلا به دیابت می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر دویدن روی سطوح شیبدار مثبت (تمرینات کانسنتریک) و منفی (تمرینات اکسنتریک) بر میزان ادیپونکتین پلاسما و گلوکز سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع۲ انجام شد. روش بررسی : این کارآزمایی بالینی روی ۲۸ بیمار (۱۳ مرد و ۱۵ زن) در محدوده سنی ۶۰-۴۰ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ ارجاع شده توسط مرکز دیابت سمنان به مرکز تحقیقات توانبخشی عصبی - عضلانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در سال ۱۳۸۹ انجام شد. بیماران به طور تصادفی در دو گروه تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک با استفاده از تردمیل قرار گرفتند. قبل و بعد از دوره های کنترل و مداخله گلوکز، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱c) و ادیپونکتین سرم گروه ها اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۱۸ و آزمون های Kolmogorov-Smirnov ، Repeated-Measures ANOVA ، Tukey و independent t-test تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک سبب کاهش آماری معنی داری در میزان گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله سرم و نیز افزایش میزان ادیپونکتین سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ گردید (P<۰.۰۵). با این وجود تمرینات اکسنتریک نسبت به تمرینات کانسنتریک سبب کاهش بیشتر گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله سرم و افزایش بیشتر ادیپونکتین سرم بیماران نسبت به گروه تمرینات کانسنتریک گردید (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : تمرینات اکسنتریک در کاهش و کنترل گلوکز سرم و بهبود ادیپونکتین سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ موثرتر از تمرینات کانسنتریک می باشد.