اثر هشت هفته تمرین هوازی و مداخله دارویی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲

زمینه و هدف : دیابت نوع ۲ به عنوان اختلال متابولیکی جدی، کیفیت زندگی افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر مداخله دارویی و تمرین هشت هفته تمرین هوازی بر کیفیت زندگی زنان دیابتی نوع ۲ انجام شد. روش بررسی : این کارآزمایی بالینی روی ۵۲ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به مرکز دیابت بیمارستان طالقانی کرمانشاه از اردیبهشت لغایت تیرماه ۱۳۸۹ انجام شد. بیماران به طور تصادفی به چهار گروه تمرین ایروبیک با مصرف دوز کامل دارو (۱۲ نفر)، تمرین ایروبیک با مصرف نصف دوز دارو (۱۲ نفر)، بدون تمرین با مصرف دوز کامل دارو (۱۴ نفر) و بدون تمرین با مصرف نصف دوز دارو (۱۴نفر) تقسیم شدند. تمرین ایروبیک شامل جلسات تمرینی ۴۵ دقیقه در ابتدا و افزایش تدریجی تا ۱۰۵ دقیقه بود که در هر هفته ۳ جلسه و به مدت ۸ هفته اجراء شد. دوز کامل دارو شامل مصرف روزانه ۵۰۰ میلی گرم متفورمین و ۵ میلی گرم گلی بن کلامید و نصف دوز دارو شامل مصرف روزانه ۲۵۰ میلی گرم متفورمین و ۵/۲ میلی گرم گلی بن کلامید بود. در گروه های بی تمرین، آزمودنی ها هیچگونه فعالیت ورزشی انجام ندادند. از پرسشنامه SF-۳۶ (short-form health survey with only ۳۶ questions) برای ارزیابی کیفیت زندگی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۱۸ و آزمون های ANOVA و تی وابسته تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : در ابتدای مطالعه تفاوت معنی داری در کیفیت زندگی بین چهار گروه مشاهده نشد. پس از مداخله، کیفیت زندگی در گروه اول افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<۰.۰۵). در گروه دوم همه خرده مقیاس های کیفیت زندگی افزایش داشتند؛ اما فقط افزایش در خرده مقیاس عملکرد اجتماعی از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۵). در گروه سوم در همه خرده مقیاس ها کاهش دیده شد و در خرده مقیاس های عملکرد بدنی، نشاط و سرزندگی و درد جسمانی از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۵). در گروه چهارم کیفیت زندگی کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که تمرین ایروبیک با مصرف کامل دارو می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت نوع۲ گردد.