اثر روش محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت مهارت های اندام فوقانی مبتلا در کودکان فلج مغزی نیمه بدن

زمینه و هدف : محدودیت درمانی روشی است که در آن با محدود کردن اندام سالم فردی که دچار فلج نیمه بدن شده؛ مجبور به استفاده از اندام مبتلا شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر روش محدودیت درمانی تعدیل یافته بر کیفیت مهارت های اندام فوقانی مبتلا در کودکان فلج مغزی نیمه بدن انجام شد. روش بررسی : این کارآزمایی بالینی یک سویه کور روی ۲۱ کودک مبتلا به فلج مغزی نیمه بدن مراجعه کننده به دو مرکز توانبخشی امیدعصر و بهار تهران طی سال ۱۳۸۷ انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی تعادلی به دو گروه مداخله (۱۱ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. تمرینات متداول کاردرمانی در طی ۶ هفته برای هر دو گروه به طور یکسان انجام شد و برای گروه مداخله روزانه به مدت ۳ ساعت از روش محدودیت درمانی تعدیل یافته نیز استفاده گردید. کیفیت مهارت های اندام فوقانی قبل و پس از مداخله بر اساس آزمون کیفیت مهارت های اندام فوقانی ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۶ و آزمون های آماری کولموگروف - اسمیرنوف، کای اسکوئر، تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : میانگین سنی کودکان در گروه مداخله (۷ دختر و ۴ پسر) ۱۷.۵+-۴۶.۵ ماه و در گروه شاهد (۵ دختر و ۵پسر) ۱۹.۲+-۴۸.۱ ماه تعیین شد. تجزیه و تحلیل درون گروهی در گروه مداخله در تمامی موارد بعد از شش هفته مداخله معنی دار بود (P<۰.۰۵) و در گروه کنترل بعد از شش هفته تنها در آیتم گرفتن معنی دار نبود. تجزیه و تحلیل آماری بین گروهی تفاوت معنی داری در نمره کلی و نمرات خرده مقیاس های حرکات مجزا ، تحمل وزن و باز کردن حفاظتی را بین دو گروه نشان نداد و تنها در خرده مقیاس توانایی گرفتن تفاوت معنی داری در دو گروه مشاهده شد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که محدودیت درمانی تعدیل یافته تنها بر کیفیت توانایی گرفتن اندام فوقانی مبتلا تاثیر دارد.