بقای کوتاه مدت بیماران مبتلا به سرطان های دستگاه گوارش فوقانی در روستاهای استان گلستان

زمینه و هدف : سرطان دستگاه گوارش فوقانی (مری و معده) معمولا در مراحل انتهایی تشخیص داده شده و پیش آگهی آنها در زمان تشخیص بسیار بد می باشد. به دلیل بالا بودن میزان بروز این سرطان در استان گلستان، این مطالعه به منظور بررسی بقای کوتاه مدت (۶ و ۱۲ ماهه) بیماران مبتلا به سرطان های دستگاه گوارش فوقانی در روستاهای استان گلستان انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، اطلاعات ۱۲۱ نفر از ساکنین مناطق روستایی که سرطان مری و معده آنان براساس گزارش آسیب شناسی از فروردین ۱۳۸۲ لغایت شهریور ۱۳۸۳ تشخیص داده شده بود، جمع آوری گردید. پس از مصاحبه حضوری با بیماران یا بستگان آنها، ۱۰۸ پرسشنامه تکمیل شده در خصوص زمان تشخیص بیماری، عوامل اجتماعی-فردی و بالینی – آسیب شناسی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. میانه بقای بیماران سرطان مری و معده برحسب جنس و گروه های سنی با استفاده از روش آماری کاپلان میر با یکدیگر مقایسه شد. یافته ها : نسبت مرد به زن در بیماران مبتلا به سرطان معده ۸/۳ به ۱ و در سرطان مری ۲/۱ به ۱ بود. بقای شش ماهه و یک ساله در بیماران سرطان مری به ترتیب ۷۶/۵۴ درصد و ۲/۲۶ درصد بود. در بیماران مبتلا به سرطان معده بقای شش ماهه ۶/۶۶درصد و بقای یک ساله ۵/۳۷ درصد بود. در آنالیز آماری اختلاف میانه بقای بیماران سرطان مری و معده برحسب گروه های سنی و جنس از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که علی رغم بالا بودن میزان بروز و شیوع سرطان های گوارش فوقانی در این منطقه هنوز پیش آگهی بیماران مبتلا درحد بسیار پائینی بوده و نیازمند مداخله و بازنگری در روش های تشخیصی و درمانی بیماران می باشد.