عشق و جلوه آن در به ثمر رساندن نفس انسانی به کمال مطلوب در مکتب ابن عربی و مولوی

در میان اصطلاحات و موضوعات عرفانی عشق از اهمیت وافری برخوردار است که منشاء و مبدا کمال انسان می­باشد. از دیدگاه مولانا این آتش محبت و عشق الهی است که «نی» را به صدا درمی­ آورد و اگر این آتش نباشد شخصیت انسانی توان بروز و ظهور پیدا نمی­کند. ابن عربی عشق و حب را مکتب و دین خود می­ داند و اوج آن را ولایت می­خواند که صاحب این ولایت انسان کامل است. جایگاه والای عشق الهی که جاری و ساری در همه عالم وجود است در به ثمر رساندن نفس انسانی به کمال مطلوب آن اهمیت ویژه­ای دارد و از سوی دیگر این دو عارف نامی چنان ظریف و لطیف رمزها و حقایق این صفت برجسته را بیان نموده­اند که سریع­ترین راه را برای ایجاد مکارم اخلاق در روح و جان انسان ارائه می ­دهند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، اندیشه ­های ناب این بزرگ­مردان عرصه معرفت و عرفان را در باب عشق نشان می­ دهد. نتایج حاکی از آن است که تجلی معنای مشابه عشق در آثار و اندیشه­ های این دو متفکر، مسیر خداشناسی را هموار و روشن می­ سازد.