تطبیق مضامین عرفانی صحیفه سجادیه با شعر پارسی با نگاهی به برخی آرا ء کلامی

صحیفه سجادیه نتیجه نیایش ها و نجواهای امام سجاد (علیه السلام) با پروردگار است که در نهایت فصاحت و بلاغت نگاشته شده و بسیاری از مضامین آن همسو و هم جهت با تعالیم عرفا و شعرای ادب پارسی است. در این میان، تطبیق این همه پاکی و اخلاص و خضوع و خشوع با آراء برخی از متکلمان ظاهر بین، تفاوت نگاه عارفانه و عاشقانه را به خدا و هستی، با نگاه عاقلانه و گاه متحجرانه نشان می دهد. از طرفی برخی از شعرا که گاه خود در فروعات دنباله رو فرق کلامی هستند، مقهور و مسحور ایشان نشده اند و در اصول اعتقادی خود نگاه عارفانه و عاشقانه را پی می گیرند و این نه به معنای بهره گیری ایشان از امام است، بلکه به معنای همسویی نگاه ایشان با نگاه امام سجاد (ع) است؛ هم از جهت توارد و هم از جهت تفکر و اخلاص عاشقانه.