تحلیل مقام رضا و حیات طیبه در متون عرفانی با رویکرد به واژه های مکرر

مقام رضا، رهایی از تعینات دنیوی و کشف و شهود عارفان است که حاصل آن رضایت حق تعالی از بنده اش را در پی خواهد داشت و نتیجه آن دستیابی به حیات طیبه و ورود عارف به عالم عندالله و زندگانی حقیقی در محضر خداوند است. در رویای عارفان، همواره دری به عالم غیب گشوده شده که بخش نورانی وجود آنان است که با مراقبه حاصل می شود. انسجام و روابط معنایی ابیات متن با جلوه گری واژه های مکرر عرفانی توانسته است، مفاهیم متعالی متون را به منصه ظهور برساند. ابیات عرفانی سرچشمه زلال اندیشه های ماورایی است که از رهگذر آن می توان به مقام رضا دست یافت و به درک عرفان اسلامی رهنمون شد. در نهایت مقام محمود، مقام وجه الله است که شفاعت کبرای پیامبر(ص) را محقق می کند. زائوم با برتری موسیقی اشعار به جای معنا، نقش آفرینی بی بدیلی در عرفان برعهده دارد.