نخستین عشق نامه ها

«عشق نامه» عنوان کلی آثاری از ادب فارسی است اعم از شعر و نثر که موضوع آن شرح دلدادگی و عشق و عاشقی است و در آن روابط و حالات میان عاشق و معشوق بیان می گردد. نخستین عشق نامه ها را در حوزه متون عرفانی، در زبان عربی کتاب «عطف الالف المالوف علی اللام المعطوف» (الف الفت ولام معطوف) از ابوالحسن علی بن محمد دیلمی (م.۳۹۱ه.ق.) و در زبان فارسی کتاب «سوانح العشاق» از احمد غزالی (م.۵۲۰ه.ق.) دانسته اند. نویسندگان هردو اثر اهل تصوف و ایرانی اند. این مقاله ضمن معرفی و تحلیل اجمالی این دو اثر، نگرش نویسندگان را نسبت به مقوله عشق- بویژه عشق الاهی- بیان می کند؛ تفاوت ها و تشابهات آن دو را به اختصار بازمی گوید و تاثیر آن ها را در آثار برخی شاعران و نویسندگان ادب فارسی نمایان می سازد.