جلوه ((حب عذری)) در منظومه لیلی و مجنون نظامی

پژوهش حاضر، کوششی است در راستای شناخت ماهیت تاریخی حب عذری و بازتاب آن در منظومه غنایی لیلی و مجنون. عشق عفیفانه به عنوان حد اعلای عشق انسانی، چه در ادبیات عرفانی و چه در ادبیات غنایی از جایگاه ارجمندی برخوردار است. این نوع از عشق، با وجود مصادیق اندک تاریخی- ادبی، همچنان در عرصه عرفان جلوه گری می­کند و گاه بهانه ای می­شود برای وصول به دریای معرفت حقیقی. این عشق، سرآغازی است برای شیوه جدیدی از دلبستگی که موجب تزکیه روح عاشق و به تبع آن، تاثیر پذیری متون صوفیه از متون عاشقانه می­شود.